Germain, 93 jaar, beleefde de bombardementen in Gentbrugge
"Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat we geen honger hadden tijdens de oorlog"
“Acht jaar was ik toen de oorlog uitbrak. Ons gezin bestond uit vijf kinderen: drie jongens en twee meisjes. We woonden aan de spoorweg in Gentbrugge; in de Gontrodestraat. Daar kwamen de goederentreinen de stad binnen. Ik heb de eerste Duitsers zien aankomen in Gent met een city car. Ze waren uitgerust met een mitraillette en gekleed in grijze jassen."
"Verder heb ik eigenlijk niet veel Duitsers gezien tijdens de oorlog. Behalve enkele oudere die instonden voor de bewaking. In feite leefden we op een eiland aan de spoorweg en hebben we niet veel gemerkt van die vier jaar oorlog. Met uitzondering van de bombardementen natuurlijk."
​
"Het eerste bombardement viel in september 1943. De bommen vielen in Groot-Gentbrugge, een eindje weg van ons. Maar de grootste aanval vond plaats op 10 mei en die maakten we wel van dichtbij mee…”
“Na de vernieling van ons huis, kregen we hulp van het OCMW. Maar uiteindelijk zijn we toch naar Heusden gevlucht. Daar hoorden we dat de geallieerden geland waren, maar van de bevrijding zelf hebben we weinig gezien."
​
"Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat we tijdens de oorlog geen honger hadden. Hij had een stuk land en bewerkte dat. Ook ging hij via de trein naar Frankrijk waar hij etenswaren mee naar huis smokkelde. Een appelsien deelden we met vijf kinderen, terwijl er vandaag de dag sinaasappelen in overvloed zijn."
"Die oorlog is voor mij voorbij gevlogen, maar heeft zoveel andere levens verwoest. Zowel tijdens als na de oorlog heb ik geen jeugd gehad. Het enige wat we konden doen was spelen op straat. Belletje trek was ons lievelingsspel."