Aimé, 81 jaar, groeide op in een Vlaamsgezinde familie
"Ze hadden mijn vader opgesloten in de zoo"
“Mijn vader was een Vlaams-nationalist en lid van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV). Dat lidmaatschap werd hem na de oorlog natuurlijk zwaar aangerekend. Ook woonden er een paar Duitse officieren bij ons in tijdens de bezetting. Mijn vader sprak vaak met hen, maar is nooit propagandist geweest. Mijn moeder was lid van het Vlaams Nationaal Verbond voor Vrouwen (VNVV), maar ze was minder Vlaamsgezind dan mijn vader. Ze hield zich wat meer gedeisd.”
“Tijdens de Tweede Wereldoorlog woonden we in Herentals. De Duitsers vochten tegen de Engelsen praktisch in onze achtertuin. Enkele granaten kwamen zelfs binnenin ons huis terecht."
"Op een dag was de Duitse artillerie gevlucht waarna een paar uur later de Engelsen samen met de verzetsstrijders bij ons binnenstapten. Of toch mannen die zich voor deden als verzetsstrijders.”
“Uiteindelijk werd mijn vader samen met andere zogenaamde collaborateurs opgepakt en naar Antwerpen gebracht. Daar werden ze een aantal dagen in kooien uit de dierentuin opgesloten. Iedereen mocht hen daar beschimpen en bespugen. Daarna is hij overgeplaatst naar Merksplas. Op Kerstavond mocht vader naar huis komen, maar hij mocht ons huis niet verlaten. Enkele maanden later moest hij zichzelf weer aanmelden in Merksplas. Wij bleven achter zonder inkomen. Ik weet nog steeds niet hoe mijn moeder ervoor heeft gezorgd heeft dat we de oorlog overleefden."
​
“Er vlogen geregeld vliegtuigen over van de geallieerden die Duitsland gingen bombarderen. Ze waren met honderden tegelijkertijd, waardoor de lucht soms helemaal verduisterde. Het was niet aangeraden om dan buiten te lopen. Er konden brokstukken van granaten uit de lucht vallen waarvan je serieuze verwondingen kon oplopen.
Na de oorlog waren we niet meer welkom in Herentals. We werden als zwarten aanzien. Op ons huis werd er met pek een groot hakenkruis getekend, terwijl mijn vader al was opgepakt. Op een nacht moesten we zelfs vluchten omdat er een bende ons huis kort en klein kwam slaan."
“De gevolgen van de oorlog wogen zwaar op mijn kindertijd. Ondanks alles blijf je kind natuurlijk. Eigenlijk was het voornamelijk de periode na de oorlog die lastig was. Mijn vader was depressief en voelde zich machteloos. Ik was de enige die hem kon troosten. We mogen van geluk spreken dat ze hem hebben vrijgelaten. Het was een emotioneel weerzien. Geloof me.”